Szlak Pileckiego

[FRAGMENT RAPORTU WITOLDA – czyta Zbigniew Kozłowski]

27 kwietnia 1943

W odległości dwóch kilometrów mniej więcej, był ciemny pas lasu. Las – tak bardzo przeze mnie kochany, do którego tęskniłem przez lat kilka, w tym wypadku był zbawieniem, był pierwszą prawdziwą zasłoną w terenie, która nas – ukryć mogła. Nie można powiedzieć, żeśmy do tego zbawienia – pobiegli. Biec – nie mieliśmy już sił. Szliśmy przyśpieszonym krokiem, a nawet czasami z braku sił zwalnialiśmy tempo. Słońce świeciło już jasno. W oddali słychać było warkot motocykli na szosach – może nawet w pościgu za nami… Myśmy szli wolno…

Nasze z Edkiem ubrania z bliska może nieco podejrzane, z daleka – mogły ujść jako ciemne, nierażące sylwetki. Jasia natomiast piękny cywilny garnitur raził z daleka krzyczącymi przeraźliwie czerwonymi pasami. W oddali widoczni byli jacyś ludzie, pracujący na polu. Musieli nas widzieć. Las zbliżał się powoli. Dziwne – po raz pierwszy w życiu poczułem zapach lasu z odległości przeszło stu metrów. Opadł naraz zmysły wszystkie, aromat potężny, przemiły świergot ptaków, powiew wilgoci, zapach żywicy… wzrok się zagłębiał w bliską już głębię tajemniczego boru.

Weszliśmy za kilkanaście drzew pierwszych i legliśmy na mech miękki. Leżąc na wznak, wysyłałem ponad wierzchołki drzew myśl, która radośnie zwijała się w wielki znak zapytania. – Metamorfoza. Co za kontrast z obozem, w którym zdaje mi się przeżyło się lat tysiąc… Szumiały sosny, lekko kołysząc swe ogromne czapy wierzchołków… Niebiezczyły się skrawki przestworzy, pomiędzy konarami drzew. Świeciły brylanty rosy na listkach krzewów i traw… Słońce miejscami wnikało złotymi promieniami, rozświetlając życie tysięcy małych istnień… świat żuczków, meszek, motyli… Świat ptaków, jak przed lat tysiącem, nadal tak samo w określonych ramach zwijał się, zabiegał, tętnił własnym życiem…

A jednak pomimo tylu odgłosów życia lasu, panowała tu cisza… cisza ogromna… cisza izolowana od wrzasku ludzkiego… od wszelkich podłostek bliźnich… cisza, w której nie było – człowieka…

Myśmy się nie liczyli.

Dopiero wracaliśmy na ziemię. Do grona ludzi dopiero mieliśmy być zaliczeni.

Jakże bardzo byliśmy radzi, że jeszcze ich nie widzimy. Zdecydowaliśmy być od nich jak najdalej, jak długo to będzie możliwem. Bardzo długo bez ludzi trwać jednak było trudno… Jedzenia wcale nie mieliśmy. Na razie jeszcze wielkiego głodu nie odczuwaliśmy. Jedliśmy sałatę zajęczą, piliśmy wodę ze strumyka… Byliśmy zachwyceni wszystkiem. Cały świat był dla nas kochany… tylko nie ludzie…

Miałem pudełeczko miodu i przysłane z domu i łyżeczkę herbatnią. Kolejno karmiłem Jasia i Edka i sam zjadałem, każdemu dając jedną łyżeczkę.