[FRAGMENT RAPORTU WITOLDA – czyta Zbigniew Kozłowski]
29 kwietnia 1943
Słońce wzeszło (był czwartek).
Teren był całkowicie otwarty. Posuwać się w dzień było ryzykownie. Znaleźliśmy krzak wielki i w nim przesiedzieliśmy dzień cały, nie mogąc zasnąć, z powodu, że był na podmokłym gruncie, a siedząc na kamieniu lub gałęziach krzaka, trudno było usnąć.
Wieczorem, gdy słońce zaszło już, lecz było jeszcze widno, Jasiek [Redzej] wyszedł na rozpoznanie w kierunku naszego marszu. Zjawił się wkrótce, przynosząc wiadomość, że w pobliżu jest Wisła z prawej strony i że chcąc nie utracić dotychczasowego kierunku, należy ją tu przepłynąć. Są łodzie i jest przewoźnik, który może nas przewieźć na drugi brzeg rzeki.
Zdecydowaliśmy przepłynąć łodzią przewoźnika. Wyszliśmy z krzaku. Podeszliśmy do rzeki.
Przewoźnik zmierzył nas wzrokiem. Wsiedliśmy do łódki. Łódź odbiła od brzegu. Wylądowaliśmy szczęśliwie po drugiej stronie rzeki. Zapłacony markami przewoźnik jeszcze dziwniej na nas spojrzał.
Przed nami były III [wieże tynieckiego klasztoru] i samo miasteczko IV [Tyniec].
Szliśmy główną drogą przez mieścinę. Ludzie po pracy wracali do domu. Szły spóźnione krowy, spiesząc do zagród. Stojący przy domach swoich gospodarze, przyglądali się nam ciekawie.
Chciało nam się bardzo i jeść i również czegoś się napić gorącego. Noce były zimne. Ja ostatnią noc spałem z niedzieli na poniedziałek w szpitalu w Oświęcimiu, lecz wejść do domów, do ludzi, nie decydowaliśmy się jeszcze.
